موتیف غربت در شعر یحیی سماوی

موتیف (که در زبان فارسی به آن درون مایه یا بن مایه گفته می شود)، به عنوان عنصری مهم در نقد وتحلیل متون ادبی، در نقد اروپایی مورد توجه قرار گرفته است. اصل کلمه ی «موتیف» فرانسوی است ودر ادبیات به معنای فکر اصلی، یا موضوع یا لفظ تکرار شونده، یا عامل و انگیزه است. موتیف ها در شعر حاوی دلالالت های نمادینی هستند که با روح و اندیشه ها و عواطف شاعر ارتباطی تنگاتنگ و بنیادین دارند. غربت به معنای زندگی کردن در جایی دور از وطن، گاه نزد شاعر به موتیف بدل می گردد و آن زمانی است که وی ناگزیر می شود دور از وطن و هر آنچه دوست می دارد و بدان مأنوس است زندگی کند، در قالب کلمات، عبارات، تصاویر ومعانی به تکرار آن بپردازد. مقاله حاضر بر آن است که بر مبنای روش توصیفی - تحلیلی، چگونگی به کارگیری موتیف غربت را در شعر یحیی سماوی، شاعر عراقی مقیم استرالیا بیان دارد. موتیف غربت آشکارا در شعر این شاعر جریان داشته و با جان وی و شیوه زندگیش گره خورده است. این پژوهش از یک سو به کار بستن موتیف را به مثابه یکی از عناصر کلیدی وسازنده ی شعر یحیی سماوی نمایان می سازد واز دیگر سو به موتیف هایی نظر افکنده که نماینده غربت و آوارگی در شعر وی هستند، درون مایه هایی چون اندوه، مرگ، زن، دلتنگی وغم غربت ونمادهای دیگری از این دست که نشان از غربت شاعر دارند همچون: پرندگان مهاجر، دریا، باد.